Door de poort van Liefde
Als mens zijn we er ons niet altijd van bewust wat er gebeurt als we zelf of onze geliefden komen te overlijden. Velen geloven niet in een afterlife, omdat we als mens steeds verder zijn verwijderd van geloof en religie.
Als dan het geloof in een lichtwereld al wel bestaat, dan is het moeilijk om je voor te stellen dat vele zielen hun weg naar het licht niet kunnen vinden. De reden hiervan is dat ze vasthouden aan wat ze ooit gekend hebben en het onbekende vrezen. Dit waargebeurde verhaal is slechts één van de vele verhalen en mogelijkheden hoe sprit werkt, die blijft geloven dat iedere ziel het recht heeft op bewustwording en verlichting.
Enkele avonden geleden werd me in een droom helderheid geschonken en om een duidelijke tijdsgeest weer te geven vond dit plaats op vrijdag 2 augustus 2024. Ik lag in bed en doezelde langzaam weg tot een sluimertoestand die me bracht naar de tussenwereld. De trillingsfrequentie van de aard-gebonden zielen is veel zwaarder en vaster dan de lichtessentie van zielen, die hun weg naar de lichtwereld gevonden hebben. Het viel me op dat er een zekere spanning en beladenheid in mijn lichaam ontstond die ik niet zo aangenaam vond. Toch kon ik me niet terugtrekken uit deze energie, omdat ik wist dat ook dit een onderdeel was van mijn pad. Een dimensionele poort tussen verleden en heden werd geopend en ik zag enkele donkere mensenvormen achter een kruis aanlopen. Ze trachtten dit kruis vast te nemen, maar telkens als ze ernaar toe liepen schoof het kruis verder weg waardoor ze het net niet konden bereiken. Hun beleving van verlossing was gebonden aan het Christelijk geloof en boetedoening, zoals ze het geleerd hadden in hun opvoeding.
Ismaël (mijn gids) vertelde me dat veel zielen al heel lang op aarde vertoeven, maar nu klaar zijn om verder te gaan. Ik vroeg mijn gids om hen te helpen. Het beeld vervaagde en ik viel uiteindelijk in slaap. In de ochtend leken alle herinnering hieraan verdwenen te zijn, tot mijn gids me deze herinnering teruggaf met de boodschap, dat het onderdeel van mijn taak was om deze zielen naar het licht te leiden. Hun visie was beperkt tot wat ze kenden, waardoor er geen contact was met hun gidsen om de eenvoudige reden dat ze niet wisten dat ze bestonden.
Ik ging zitten en haast onmiddellijk voelde ik de liefdevolle aanwezigheid van Ismaël om me heen. Ik kreeg een visioen van een lichtkoepel en voor deze lichtkoepel een trap. Ik zag hoe vele overledenen deze treden zonder aarzelen opstapten, maar de overleden zielen die ik de avond voordien gezien had aarzelden. Ik vertelde hen dat ze me mochten volgen en stap voor stap bewandelden we samen de trap omhoog naar de poort. Samen stapten we er doorheen en een sterk licht, waar ik haast niet doorheen kon kijken, omgaf ons. Ik voelde de diepe ontroering en een grote vreugde van mijn medereizigers en mijn gids en toch voelde ik dat dit niet voldoende was. Ik maakte een vuur en samen gingen we rond dit vuur zitten om te wachten op wat komen ging. Hun vertrouwen in mij ontroerde me en ik zag hoe deze zielen één voor één opgehaald werden door hun gidsen. Toen de laatste verdwenen was wandelde ik opnieuw door de poort van licht naar mijn aardse lichaam en werd ik door Ismaël gezuiverd van de restenergieën van deze overleden zielen.
Ik vroeg naar het kruis dat ik gezien had en Ismaël vertelde me, dat dit kruis niet het kruis van Jezus was (het kruis van Jezus staat voor de lijdensweg die hij heeft afgelegd), maar dat het, het koptisch kruis was, wat voor hen het symbool van geloof en overgave was op dat moment. Dit was het kruis dat gezonden werd door GeneZijde, als anker in de hoop dat ze hun weg naar huis zouden vervolgen. Ismaël vertelde me ook dat er een medium nodig was om die zielen te begeleiden omdat ze de lichtwereld en hun essentie (nog) niet konden ervaren.
Na deze mooie ervaring maakte ik een was-tekening, om toch maar te proberen mijn ervaring vast te leggen. De eerste tekening was de poort naar GeneZijde, maar er ontstond nog een tweede tekening en ik besefte hierdoor dat mijn taak nog niet helemaal klaar was.
Op deze afbeelding zag ik drie pilaren in het midden staan, als drie oude stenen en ik vermoedde dat de zielen die ik overgebracht had al heel lang op aarde ronddoolden. Ismaël vertelde me ook dat er één ziel was achtergebleven (links) en dat ik de taak had om ook deze ziel te verlossen van de staat waar hij in verbleef.
Die nacht droomde mijn man van damherten, die vastzaten onder water, verstrikt in wortels. De parkwachter waar hij melding van de feiten maakte keek een beetje onverschillig naar de herten in de poel. Hij stelde vast dat de herten dood waren en wilde ze door iemand laten weghalen. Meer kon hij niet doen. Niet tevreden met het antwoord dat de man gaf, vertelde mijn man dat hij het wel zelf zou melden. De parkwachter liep weg en even later zag mijn man dat er een jonge man aan de rand van de poel stond. Er liep water uit zijn mond waarna hij werd bevrijd en zijn weg vervolgde.
Die ochtend vertelde mijn man zijn droom aan mij en ook hij trok de kaart van de poort van GeneZijde. Onmiddellijk herinnerde ik me de boodschap van Ismaël en wist ik dat er eentje was achtergebleven.
Ik ging zitten en stemde me af op mijn gidsen. De energie was nu anders. Ismaël bracht me via mijn geestesoog diep onder de grond en ik zag de rode aarde, de wortels en hun vertakkingen van bomen die zich verankerden in de rode klei. In deze wortels zat een jongen verstrikt in de wortels van zijn levensboom, wat me duidelijk maakte dat hij zich onmogelijk kon bevrijden van het leven dat hij geleefd had. Ik sprak met hem en vertelde hem dat het belangrijk was dat hij zich nu losmaakte van zijn oorsprong, waarna hij verder kon met zijn leven aan GeneZijde. De damherten in de droom van mijn man gaven aan dat deze jongeman de zachtheid zelve was, maar daardoor een slachtoffer van zijn opvoeding.
Ik hielp hem om zich te bevrijden van zijn lasten en op het moment dat we beiden rechtstonden opende zich boven ons de aarde en zagen we de sterrenhemel helder stralen.
Op een magische manier toonde spirit ons de weg en voor ons zagen we de dimensionale poort met zijn treden naar GeneZijde. Samen liepen we de trap op, opnieuw vergezeld van vele zielen die hun weg naar GeneZijde hadden gevonden. Ik nam hem mee doorheen deze poort en we stapten opnieuw in het helderwitte licht. Bevrijdt van zijn oude identiteit keek de jongen me nu aan. Ik bedankte hem voor zijn vertrouwen en hij vertelde me dat mijn licht hem de moed had gegeven om verder te gaan. Verwonderd vroeg ik hem hoe mijn energieveld eruitzag en hij glimlachte. Ik had een heel fijne, licht goudgele gloed rondom me met kleine vlammetjes erin. Hij nam afscheid, stak zijn hand op en verdween in het licht, meegenomen door zijn gidsen aan GeneZijde, die nu voor hem zouden zorgen.
Ik voelde Ismaël naast mij staan, fijntjes lachend en ik ging bij hem ten rade. ‘Afhankelijk van wat je taak is op het moment dat je met sprit werkt veranderen we jouw energieveld, waardoor je de mogelijkheid krijgt om deze zielen te bevrijden van hun last. De vlammetjes zijn als vuurvliegjes en verbranden alles wat er niet meer hoort te zijn’.
We zagen een lichtwezen verschijnen en Ismaël sprak: ‘Kijk, het auraveld van dit lichtwezen is paars, met kleine gouden lichtjes, wat zijn taak van het moment weergeeft. Nu is het tijd om terug te gaan en jezelf te bevrijden van de restenergieën van de taak die je net hebt uitgevoerd om ervoor te zorgen dat er geen ongenode gasten hiervan gebruik kunnen maken’. Ik mocht gaan zitten en ik voelde hoe bij iedere ademhaling mijn chakra’s en auraveld van mijn kruin tot aan mijn voeten gezuiverd werden. Met deze handeling kwam ik ook langzaam weer terug in mijn lichaam, dankbaar voor deze reis.
Comentarios