Tijdens één van mijn vele sessies met mijn gids Ismaël maakte ik contact met een mooie jonge vrouw. Ze was gekleed in een lang hemelsblauw kleed. Ze was slank en groot, had een blanke huid en haar gezicht was smal. Haar haar was sluik, lang en lichtbruin.
Ik voelde hoe ze met haar liefdevolle en serene energie contact met me maakte. ‘Wat is jouw naam?’ vroeg ik verheugd, maar ze zweeg. Ze keek me niet aan en had alleen maar aandacht voor mijn auraveld. Ze liep bedrijvig rond en ik zag hoe ze energie uit mijn auraveld wegnam en de lege plekken opnieuw opvulde met licht en kleur.
Ze knielde aan mijn voeten en vanuit de aarde groeide klimop, die zich verbond met mijn enkels en hierdoor beide voeten samenvoegde als één geheel. Mooie heldergroene bladeren popten uit de knoppen en deinden zacht mee met de beweging van haar handen. Ze nestelden zich liefdevol in mijn energie en losten op in een mooie heldergroene kleur, waardoor mijn auraveld hetzelfde groene licht uitstraalde.
Nog steeds had ze niet gesproken.
Ismaël keek me bemoedigend aan en vertelde me dat ze de gelofte van stilte had afgelegd en al eeuwen niet meer sprak. Ze werd ‘De Vrouwe zonder naam’ genoemd, maar ook deze naam deed haar geen eer aan. Ze had afstand gedaan van elke vorm van identiteit, waardoor ze zich niet meer identificeerde als een persoonlijkheid maar verbonden was met het licht en de essentie van haar bestaan. Haar boodschap kon enkel ervaren worden en niet zozeer begrepen. Ik begreep dat zij een hoger spiritueel wezen was, los van de vele incarnaties en persoonlijkheden die haar zouden beperken in het lichtwerk waarvoor ze was geschapen. Ze nam enkel vorm aan om zichtbaar te worden zodat wij haar konden waarnemen, waardoor ze met deze vorm enkel uitdrukking geeft aan haar taak van het moment. Als haar werk afgerond is verdwijnt ze opnieuw in licht en kleur. Dit engelachtig wezen was geen engel, maar een wezen van bewustzijn, licht en liefde.
Ze kwam opnieuw voor me staan en maakte me duidelijk dat ik mijn handpalmen naar boven moest draaien, waardoor ik een spanningsveld in beide handpalmen voelde ontstaan. Ze deed iets wat niet waarneembaar was voor mijn bewustzijn en plots verschenen er twee sterrenstaarten, één uit iedere handpalm. Ze vormden samen het pad van de toekomst. Deze sterren maakten de weg vrij voor mijn pad voorwaarts en net doordat enkel de weg maar niet het einddoel helder is, vraagt het van mij om overgave en vertrouwen te hebben in het onbekende. De lianen aan mijn voeten zorgen ervoor dat het mannelijke en vrouwelijke in evenwicht komen waardoor ik in vertrouwen mijn pad kan bewandelen.
Ismaël vertelde me ook om me niet meer te identificeren met anderen en mijn uniciteit naar voren te brengen. Zo gebeurde het dat de Vrouw die niet sprak en geen naam had mijn ziel raakte, waardoor ik iedere boodschap, die ze voor me had, kon ervaren.
Ismaël vertelde me, dat dit mijn pad voorwaarts was. ‘Volg de sterren’, vertelde hij en ik zag een indigoblauwe hemel met een staart van sterren als een pad vooruit. Het beeld vervaagde opnieuw en ik bedankte beiden. Ik wist dat de Vrouwe zonder naam mijn energieveld had gezuiverd en klaargemaakt voor verandering en vooruitgang. Ze loste op als licht, net zoals ze vanuit dit licht gekomen was.
Comments